Een tijdje terug kwam er op LinkedIn een Infographic voorbij met daarop de ‘13
personality traits of a disengaged professional’. Mét de waarschuwing dat deze
mensen je hele organisatiecultuur om zeep helpen. Het is door mijn hoofd
blijven spoken.
Wat zijn dat voor gevaarlijke mensen? Ze klagen. Ze zijn
niet enthousiast. Ze weten het beter. En ze stellen zich onafhankelijk op,
werken liever alleen. Het schrikbeeld van de manager. Je kunt ze maar beter
niet in je team hebben.
“Laat mij mijn werk met cliënten nou maar doen, verder hoef
ik niks. Geen vergaderingen, geen deskundigheidsbevordering, geen teamdagen,
niks verder.” Ik hoorde dit een paar dagen geleden. Een ervaren begeleidster in
de gehandicaptenzorg is er klaar mee. Ze wil in samenspraak met de teammanager minder
uren gaan draaien. Blijkbaar vervalt dan de verplichting om overal bij te zijn.
Maar is dit het nou?
De begeleidster laat me haar armen zien. Ze zitten vol
krassen en blauwe plekken. Er blijkt een visieverschil te zijn over een
vrijheidsbeperkende maatregel voor een van de cliënten. Zij wil die maatregel
invoeren. Andere teamleden zien dat als een laatste optie. De ruimte daartussen
ligt braak. Zij voelt zich alleen staan. De teamleden voelen zich niet geroepen
om uitgebreid met haar in discussie te gaan, want zij ziet toch maar één
oplossing en die past niet meer in het beleid.
Dit lijkt me toch eerder een eenzame worsteling in een moreel
lastige situatie, dan een professional met lastige persoonskenmerken. Kies je
voor de vrijheid van de cliënt, dan is het onveilig voor de professional. Hoe
ver mag je daarin gaan? De maatregel waar het om gaat maakt het voor de cliënt bovendien
mogelijk om zich buiten te begeven, zonder de escalatie die zich dan altijd voldoet, en al het gedoe wat daar op volgt. Wat
is hier het goede om te doen?
De dialoog in dit soort kwesties wordt maar al te vaak uit
de weg gegaan, omdat er een negatieve spiraal in de onderlinge communicatie ontstaat
en buig die maar eens om.
Dagelijks doen zich situaties voor waarin professionals
beslissingen moeten nemen over wat het goede is om te doen voor een bepaalde cliënt
in een specifieke context. Je komt er niet altijd uit met algemene regels en
protocollen, of met een beroepscode.
Een actueel voorbeeld uit de jeugdzorg: “ Mijn
werkgever wil dat ik meer inzet op het netwerk van de klant en blijft daar op
hameren. Wil de klant niet op informele manier geholpen worden door zijn
omgeving dan wordt van mij verwacht dat ik een kort traject aan ga met de
klant. Voor deze klant is het teleurstellend dat na eindelijk accepteren van
hulp het al weer gaat stoppen omdat haar vraag niet beantwoord zal worden als
ik de hulp niet voortzet.”
‘A
disengaged employee will be a drain on the rest of the team’ waarschuwt de
Infographic.
Kijk nog eens goed. Het werken met mensen heeft altijd een
morele dimensie. Je doet elkaar toch
veel meer recht door hiernaar op zoek te gaan. Wat mensen drijft en inspireert
is de basis voor goede hulpverlening. Zeker nu er zoveel in beweging is in zorg en
welzijn. Het vraagt moed, maar dat is het meer dan waard. Kom op.
Als
je jezelf ook scherp wilt houden, of als je een steun in de rug zoekt, kijk dan
eens verder naar mijn aanbod op www.ennykeiren.nl.
Ook voor kleine budgetten. Je kunt
je al inschrijven vanaf € 55.
