dinsdag 2 september 2014

Niks ‘disengaged’ professional! Moreel beraad is hier op zijn plaats.

Een tijdje terug kwam er op LinkedIn  een Infographic voorbij met daarop de ‘13 personality traits of a disengaged professional’. Mét de waarschuwing dat deze mensen je hele organisatiecultuur om zeep helpen. Het is door mijn hoofd blijven spoken.
Wat zijn dat voor gevaarlijke mensen? Ze klagen. Ze zijn niet enthousiast. Ze weten het beter. En ze stellen zich onafhankelijk op, werken liever alleen. Het schrikbeeld van de manager. Je kunt ze maar beter niet in je team hebben.

“Laat mij mijn werk met cliënten nou maar doen, verder hoef ik niks. Geen vergaderingen, geen deskundigheidsbevordering, geen teamdagen, niks verder.” Ik hoorde dit een paar dagen geleden. Een ervaren begeleidster in de gehandicaptenzorg is er klaar mee. Ze wil in samenspraak met de teammanager minder uren gaan draaien. Blijkbaar vervalt dan de verplichting om overal bij te zijn. Maar is dit het nou?

De begeleidster laat me haar armen zien. Ze zitten vol krassen en blauwe plekken. Er blijkt een visieverschil te zijn over een vrijheidsbeperkende maatregel voor een van de cliënten. Zij wil die maatregel invoeren. Andere teamleden zien dat als een laatste optie. De ruimte daartussen ligt braak. Zij voelt zich alleen staan. De teamleden voelen zich niet geroepen om uitgebreid met haar in discussie te gaan, want zij ziet toch maar één oplossing en die past niet meer in het beleid.

Dit lijkt me toch eerder een eenzame worsteling in een moreel lastige situatie, dan een professional met lastige persoonskenmerken. Kies je voor de vrijheid van de cliënt, dan is het onveilig voor de professional. Hoe ver mag je daarin gaan? De maatregel waar het om gaat maakt het voor de cliënt bovendien mogelijk om zich buiten te begeven, zonder de escalatie die zich dan altijd voldoet, en al het gedoe wat daar op volgt.  Wat is hier het goede om te doen?

De dialoog in dit soort kwesties wordt maar al te vaak uit de weg gegaan, omdat er een negatieve spiraal in de onderlinge communicatie ontstaat en buig die maar eens om.
Dagelijks doen zich situaties voor waarin professionals beslissingen moeten nemen over wat het goede is om te doen voor een bepaalde cliënt in een specifieke context. Je komt er niet altijd uit met algemene regels en protocollen, of met een beroepscode.

Een actueel voorbeeld uit de jeugdzorg: “ Mijn werkgever wil dat ik meer inzet op het netwerk van de klant en blijft daar op hameren. Wil de klant niet op informele manier geholpen worden door zijn omgeving dan wordt van mij verwacht dat ik een kort traject aan ga met de klant. Voor deze klant is het teleurstellend dat na eindelijk accepteren van hulp het al weer gaat stoppen omdat haar vraag niet beantwoord zal worden als ik de hulp niet voortzet.”

‘A disengaged employee will be a drain on the rest of the team’ waarschuwt de Infographic.

Kijk nog eens goed. Het werken met mensen heeft altijd een morele dimensie. Je  doet elkaar toch veel meer recht door hiernaar op zoek te gaan. Wat mensen drijft en inspireert is de basis voor goede hulpverlening. Zeker  nu er zoveel in beweging is in zorg en welzijn. Het vraagt moed, maar dat is het meer dan waard. Kom op. 

Als je jezelf ook scherp wilt houden, of als je een steun in de rug zoekt, kijk dan eens verder naar mijn aanbod op www.ennykeiren.nl.
Ook voor kleine budgetten. Je kunt je  al inschrijven vanaf  € 55.